Gedachten op de camping…

Op de camping in Luxemburg is er op zondagavond in het schattige kerkje van Enscherange een ‘sing in’ – onder begeleiding van een combo (je kunt het je haast niet voorstellen hè, dat mensen keyboard, gitaar en cachon meenemen tussen de campingspullen…). Zondagavond 10 augustus 2014 mocht ik leiding geven aan de samenkomst en heb ik nog wat gedachten gedeeld die trouwe lezers van m’n blog of goede luisteraars van Groot Nieuws Radio niet onbekend zullen voorkomen. Het zijn namelijk gedachten die verweven zijn met Psalm 13 – een lied waarvan de woorden veelvuldig in mijn gedachten zijn…  

Weet je: ik voel me deze dagen op de camping regelmatig schuldig. Dat komt doordat ík vakantie heb terwijl er allerlei narigheid om me heen gebeurt.

Ik voel me schuldig ten opzichte van die duizenden christenen in Noord-Irak die op de vlucht zijn. Die langs de kant van de weg, onder viaducten, even op adem komen en dan weer verder trekken.

Ik voel me schuldig ten opzichte van die talloze mensen die leven in vluchtelingenkampen: er groeien hele generaties op die niet beter weten dan dat je in een tent woont, die niet weten wat een eigen huis is en ik ga vrijwillig een paar weken bivakkeren in een tent terwijl ik in m’n hart zo blij ben dat ik straks weer kan neerploffen op m’n bank en bed…

Ik voel me schuldig ten opzichte van de mensen in Israël – aan welke kant van het conflict dan ook -, want ík kan gaan en staan waar ik wil, ik hoef niet bang te zijn voor aanslagen, voor raketaanvallen.

Ik voel me schuldig ten opzichte van de mensen in West-Afrika die besmet zijn met het ebola-virus, ik voel me schuldig ten opzichte van hen die verdriet hebben om de honderden die door dit virus zijn overleden terwijl ik met schoon water m’n bordjes afwas en m’n tanden poets en zucht terwijl ik moet wachten tot de wc’s weer zijn schoongemaakt.

Ik voel me schuldig als ik voor m’n vouwwagen hang en niets doe terwijl ik weet dat er wereldwijd ontelbaar veel kinderen als slaaf werken en nooit een dag vrij hebben, laat staan een aantal weken.

Ik voel me schuldig als ik met víjf kinderen Luxemburg-stad onveilig maak terwijl ik weet van anderen die een leven lang blijven verlangen naar één of meer kinderen, die vechten tegen een ziekte die ze niet lijken te overwinnen, die er wat voor over zouden hebben om nog een keer door zo’n stad te kúnnen slenteren…

En misschien moet ik me dus ook wel schuldig voelen ten opzichte van jou, omdat jouw leven helemaal niet zo geweldig is en jij ‘k weet niet wat voor zorgen aan je hoofd hebt.

Ik voel me schuldig en denk: hoe lang nog, Heer? Hoe lang nog gaat dit zo door? Ik zou solidair willen zijn met hen die niets meer hebben, maar dat lijkt iets onmogelijks. Tegelijkertijd: jij en ik, wij mogen ook genieten van het goede dat ons gegeven is. En ik dank God voor deze vakantie, voor deze plek van ontspanning en rust terwijl ik daarnaast óók verzucht: ‘Hoe lang nog, Heer?’ en óók onmacht voel over alles wat wreed is in deze wereld. En óók verlangend uitzie naar Jezus’ komst om alles goed te maken. Misschien moet jíj daar nog niet aan denken: geniet je van het leven dat je leeft. Maar zoals jij geniet – dat gun ik anderen ook.

In de bijbel zijn het met name de Psalmen waarin deze klacht wordt geuit. ‘Hoe lang nog, Heer’ – ’t zijn woorden die letterlijk komen uit Psalm 13. Hoelang vergeet U ons nog? Hoelang blijft U nog verborgen? Herkenbare vragen toch? Je mag ze stellen. Je moet ze stellen. Maar vergeet niet dat de Psalm eindigt met woorden van toewijding: ‘Maar ik blijf vertrouwen op uw goedheid, mijn hart juicht over uw verlossing. Ik wil de Here zingen, omdat Hij goed is voor mij, voor ons…’ In alles – voorspoed en tegenspoed, vrijheid en onderdrukking, vakantie en vlucht – mag je hopen op de Heer, schuilen bij Hem van wie wij alles mogen verwachten.