Hoe lang nog, Heer? Die woorden zoemen door m’n hoofd en daarmee ook het bijbehorende lied van de Schrijvers voor Gerechtigheid. Ik was bezig met de overdenkingen voor Groot Nieuws Radio en dan wil ik graag iets bemoedigends zeggen, maar het was er even niet…
Misschien heb jij dat ook wel eens. Bij mij had dat van de week te maken met de ramp op de Filipijnen. En met het bericht dat het aantal gevallen van zelfdoding is toegenomen, dat jongeren meer antidepressiva slikken, dat mensen die me dierbaar zijn hartstikke ziek zijn, dat vluchtelingen op de vlucht blijven, dat… Ik kan het lijstje met deprimerende berichten eindeloos aanvullen.
Hoe lang nog, Heer? Hoe lang nog gaat dit zo door? Hoe lang nog brengt de dood verdriet, eenzaamheid, gemis? Hoe lang nog moeten mensen gebukt gaan onder verlies? Hoe lang nog kost dit leven moeite, strijd, pijn? Hoe lang nog, Heer?
In de bijbel zijn het met name de Psalmen waarin deze klacht wordt geuit. Mijn sombere gedachten zijn geen unieke gedachten. U hebt het misschien deze week ook wel gedacht en voor ons hebben talloze andere mensen deze vragen gehad – elk in hun eigen situatie – voor ons hebben ook de Psalmdichters deze gedachten gehad.
Het is verleidelijk om te gaan zoeken naar een antwoord. Om te gaan zoeken naar het mooie, het genadige, het barmhartige, het troostrijke, het beloftevolle in de bijbel. Ik doe dat nu bewust nog even niet. Ik wil voor dit moment bewust stil staan bij de vraag ‘hoe lang nog’, bewust stil staan bij de werelden aan pijn en moeite en ellende die de achtergrond vormen voor deze vraag.
‘Hoe lang nog, Heer’ – en ik stap gewoon weer in m’n auto om m’n wekelijkse boodschappen te doen.
‘Hoe lang nog, Heer’ – en ik trek een tweede bankpas uit m’n portemonnee als de eerste rekening geen saldo meer blijkt te hebben.
‘Hoe lang nog, Heer’ – als ik een wasmand vol kleren van m’n kinderen opvouw.
‘Hoe lang nog, Heer’- als ik aardappels sta te schillen.
Ergens vormt het leven dat ik leid zo’n contrast met de ellende van deze wereld en ik schaam me dan. Ik zou solidair willen zijn met hen die niets meer hebben, maar dat lijkt tegelijkertijd ook iets onmogelijks. En ik kom niet verder dan verzuchten: ‘Hoe lang nog, Heer?’ en ik kom niet verder dan onmacht voelen over alles wat wreed is in deze wereld. Ik kom niet verder dan verlangend uitzien naar Jezus’ komst om alles goed te maken. Maar als u en ik dat nou maar blijven verzuchten…zou God zich dan laten verbidden zoals dat in de vorige bijbelvertaling heette…? Zou God ons gebed dan horen en in zijn macht en heerlijkheid recht komen brengen…?!
overdenking voor ‘De Nieuwe Morgen’ – Groot Nieuws Radio @1008AM op donderdag 14 november 2013
Over leven in een pastorie 
Prachtig herkenbaar!
Reblogged this on Life in Hard Copy and commented:
Vandaag #dinsdaghoopdag – maar soms is hopen vooral zuchten: ‘Hoe lang nog…’
Mooi! Herkenbaar.
YEP – PSALM 13…
De verzuchting is geregeld ook de mijne, in grote dingen waar ik niet bij kan, maar evengoed in heel klein lijkende dingen. Ooit zat ik in een mantelzorgsituatie die bijna tot wanhoop leidde. Groeide boven mijn hoofd en er leek geen eind aan te komen…
Psalm 13:6 heeft me toen zo bemoedigd, er doorheen gesleept bijna – als een soort anker wat me heeft vastgehouden.
Het eind was: zo heeft Hij alles gemaakt, dat ik me verwonderen moest… (vrij naar een bekend lied) Verwonderen om Zijn eindeloze barmhartigheid. En Hij houdt altijd vol waar ik het bijltje er bij neergooi, of dat in elk geval vast van plan ben…
Wat een troost in wanhopige situaties.
Dank voor je reactie, Willy! Ik vind het zo’n troost om woorden als van deze Psalm tot onze beschikking te hebben en tegelijkertijd blijft het soms moeilijk om terug te grijpen op zulke woorden… Mooi om te lezen hoe Psalm 13 jou zo heeft bemoedigd.