Met een doffe klap viel het zand op de kist.
Nog een schep en nog één.
En na iedere schep bonkte mijn hart met net zo’n doffe klap.
Afgelopen dinsdag was haar begrafenis. De kist met haar oude, broze lichaam zakte naar beneden en toen het zand op haar kist geschept werd door haar familie, werd zij letterlijk begraven. Zo had ik het nog niet eerder meegemaakt.
De uren en dagen voorafgaand aan haar begrafenis waren intensief. Wat moet er toch altijd veel geregeld worden, wat moet er veel besproken worden. En wat is het goed om daar uitgebreid de tijd voor te nemen. Bijzondere uren en dagen zijn dat – tussen sterven en begraven in. Alsof de tijd even stil staat – alsof de wereld stil staat. Een paar dagen is er even niets anders dan het bezig zijn met de begrafenis en alles wat daarvoor gedaan moet worden. Even is er niets anders dan je overleden dierbare.
Wat een rijkdom als er mensen zijn die om je geven.
Wat een rijkdom als er mensen zijn die een aantal dagen hun leven in de pauze-stand zetten om bezig te zijn met wie je geweest bent en hoe je een zo mooi en goed mogelijk afscheid kunt krijgen.
[Ik weet ook wel dat een begrafenis zoals wij die organiseren cultuurbepaald is. Er zijn genoeg culturen waarin de doden veel sneller begraven worden, waar er niet zo veel ritueel aan gegeven wordt en waar de graven niet van die keurig aangeharkte minituinen zijn met een steen. Het gaat mij er ook niet om hoe het afscheid van de overledene vormgegeven wordt, maar het gaat me om de zorg en liefde, om de toewijding die ermee betoond wordt, want dat laatste – dat gun ik namelijk iedereen.]
Ik gunde dat de vrouw van 85 jaar voor wie ik deze week een dankdienst voor haar leven mocht maken.
Maar ik gun het ook de man die alles heeft opgegeven voor zijn gezin
en die tiener die droomt van een leven met perspectief,
en die moeder die het beste wil voor haar kind
terwijl zij allen in de golven van de Middellandse Zee of de zee bij Maleisië en Indonesië ondergaan.
Ik gun het de vrouw die in handen van Boko Haram-strijders sterft.
Ik gun het het kind dat ontvoerd is in Zuid-Sudan en zo is gehersenspoeld dat het zichzelf moordend ten onder laat gaan.
Ik gun het de IS-strijder die zijn leven opoffert voor het kalifaat
en ik gun het de talloze – voor mij – naamloze mensen die sterven door… Nou ja, door wat of wie dan ook…
Wanneer je sterft – laat het dan zo zijn dat er dierbaren om je heen zijn die dankbaar zijn voor je leven. Laat het dan zo zijn dat er mensen zijn die met liefde aan je terugdenken.
bewerking van de meditatie voor ‘De Nieuwe Morgen’ – Groot Nieuws Radio @1008AM op donderdag 2 juli 2015
Over leven in een pastorie 
Ontroerend mooi. Hoe kostbaar is een geliefde…
Dank voor je reactie, Menno!
Wat geweldig mooi om te zien welke gaven je van onze Grote God gekregen hebt!
Zeer ontroerend!
Heb je er weleens over gedacht om een gedichtenbundel te schrijven?
Mvg Chris
Dank je wel voor je mooie woorden, Chris. Voorlopig houd ik het maar bij preken, meditaties, columns en blogs ;-)
Elk mens is een mooi mens wat liefde verdient! Een warm gevoel bij het lezen van je blog; wat heerlijk om mensen te zien zoals ze zijn; gewoon mooi!
Wat leuk dat jullie dit gelezen hebben! (‘k Kreeg ook al zo’n mooie reactie van je collega ;-) )
Hallo Mirjam, Ik was nieuwsgierig, nadat ik in de brief van de EO jouw naam zag staan. Er kwam iets in mij boven dat ik jouw naam ergens eerder heb gehoord,toen kwam ik op het idee dat jij een vriendin bent van Marjolein Erbrink in Varik. Volgens mijn vrouw heb jij de de intrede dienst gedaan toen Marjolein in Varik bevestigd is als predikant. Wij hopen in oktober ook met de EO reis mee te gaan naar Z Afrika Ik hoop dat we dan de gelegenheid krijgen om nader kennis te kunnen maken met elkaar. Hartelijke groet van Aart en Janny Schelling ps. wij kerken wekelijks in Ned. Hervormde Gemeente Varik en Heesselt
Dank voor jullie berichtje – we gaan elkaar binnenkort ontmoeten!